Schaduwkanten & 'de alles is goed bubbel'

Durf jij jouw schaduwkanten aan te kijken?
Of stap je liever gelijk in de ‘spirituele alles-is-goed bubbel’?

Schaduwkanten
Dit zijn kanten van jezelf die je nou niet direct een zonnestraaltje maken maar die erg belangrijk zijn om wel te accepteren/ omarmen!
Ieder mens heeft mooie kanten en minder mooie kanten. Samen vormen zij je karakter.
Binnen je karakter liggen ook jouw minder mooie kanten en een onderdeel hiervan is; je schaduwkant.
Dit is vaak een gebied wat je stiekem diep van binnen ergens wel weet, maar gewoon liever niet aankijkt of aangaat want het is confronterend of het doet zelfs pijn als je dit aankijkt.. Laat staan dat je het gaat omarmen!


Waarom is het dan toch zo belangrijk om dit wel te doen?
Om verschillende redenen eigenlijk!
Ten eerste is het echt goed om in je oren te knopen dat IEDEREEN schaduwkanten heeft.
Hoever je ook bent in je studie, in je ontwikkeling en hoeveel of hoe weinig geld je ook hebt.. Of je nu aan het begin staat van je spirituele groei of dat je al 'heel ver' bent..
IEDEREEN heeft schaduwkanten en dat is ook gelijk een stuk wat bij het mens zijn hoort.

Maaar oeehhh, daar ligt ook gelijk een mooi excuus. Zie je ‘m?
‘Ja maar, dat hoor nu eenmaal bij het mens-zijn dus accepteer het maar dat ik zo ben’.
-Hier kom ik zo op terug!-

Daarnaast is het ook zo dat als jij jouw schaduwkant(en) niet aankijkt, dit doorgroeit tot een blokkade… en dat gaat zich energetisch gezien verspreiden in je systeem… en dat gaat uiteindelijk fysieke en/of mentale en/of energetische klachten geven.
Dat wil natuurlijk niemand! Maar waarom is het aankijken ervan dan zo moeilijk?
Dat komt omdat je op jezelf moet gaan reflecteren en dan breng je aan het licht dat er ook delen in jou zijn die wat minder prettig, zacht of mooi zijn en dat brengt weer gevoelens als pijn, angst, onzekerheid omhoog.
Maar het is juist heel goed om door die gevoelens heen te gaan, want alleen dan kun je jouw schaduwkanten accepteren.

Ook is het bijvoorbeeld zo dat als je wat bot kunt reageren en je hebt dit zelf totaal niet in de gaten en iemand wijst jou daarop en jij gaat daar vervolgens met gestrekt been in en blijft er zo in gaan;
Dan is dat niet positief voor jouw eigen energie maar ook niet voor de verbinding met de ander. Want besef je ook even wat het met de ander doet als jij zo reageert…
Dit is natuurlijk slechts een van de vele voorbeelden van een schaduwkant die je kunt hebben.

 

En, dan komen we gelijk even terug op het excuus waar ik het net over had!

Als je door een ander op jouw schaduwkant gewezen wordt dan kun je daar verschillend op reageren natuurlijk.
Je kunt er met een gestrekt been tegenin gaan.
Je kunt een excuus gebruiken als ‘Ja, maar dat is onderdeel van het mens-zijn en ik ben nu eenmaal een mens’.
OF, je bespreekt je pijnpunt en gaat ernaar kijken op een liefdevolle manier zodat jouw innerlijke zon wel zoveel mogelijk mag stralen!

Wat ik vaak zie is dat mensen in het ene extreme of het andere extreme schieten.

Hiermee bedoel ik;
-Aan de ene kant: Of ze schieten gelijk in de excuus of verheerlijkingsmodus.
Dit type mens ziet zichzelf vaak niet op een realistische manier en proberen de pijn direct te verzachten of te verheerlijken zonder deze aan te hoeven kijken.
Vaak zie je bij dit soort mensen ook dat hier een heel stuk onder ligt van vroeger.
Bijvoorbeeld early life stress, blokkade op vader-moeder liefde, of het gedrag van een ouder kopiëren…
En als dat van vroeger jou nu in de weg staat.. Ja dan is het heel veilig om gelijk in de excuus of verheerlijkingsmodus te stappen.
Dan hoef je geen angst of pijn te voelen en kun je lekker verder fladderen, althans.. dat is onderliggende overtuiging ervan!

-Aan de andere kant: Of ze schieten gelijk in de verdediging met dat gestrekte been.
Dit type mens is eigenlijk heel hard voor zichzelf en heeft vaak geleerd; ‘je moet hard werken voor je centen’, ‘eerst hard werken en dan krijg je een beloning’, ‘niet miepen maar doorgaan’, ‘niet huilen, weg die tranen’.
Daaronder ligt een heel stuk van; je niet gezien en gehoord voelen.
Er is geen ruimte geweest voor jouw gevoel in het verleden dus hoe kon je dat ook doorvoelen?

 

En bij beide extremiteiten ligt een burn-out op de loer!
Want je gaat zo ontzettend om jezelf heen in plaats van dat je naar binnen keert en luistert naar jezelf/ je lichaam en wat het jou te zeggen heeft.
Juist als je door die ongemakkelijkheid -en wellicht ook pijn of angst van je schaduwkant- heengaat, maakt het dat jij als mens kunt helen op dat stuk.

Doe je dat niet?
Dan blijf je als het ware rondjes om jezelf heen rennen en rennen en rennen.. En ga maar na.. Dan put je jezelf vanzelf een keer uit! Dan is het een kwestie van tijd voordat je in een burn-out belandt.

 

Dan, 'de alles-is-goed bubbel’...

Ja, dit is ook een belangrijk item.
Het ligt in het verlengde van de excuus/ verheerlijkingsmodus waar ik het net over had, maar dit gaat nog een stap verder.
Als je in deze bubbel zit dan zeg je op ALLES;
‘Het moet zo zijn’
‘Het universum heeft het zo gestuurd dus ik vertrouw erop’
‘Ik geef me eraan over, want het overkomt mij’
‘Ik vaar mee op de flow van wat er nu gebeurt’

Wellicht herken je het wel in jezelf of in anderen?
Als mensen dit soort zinnen ALTIJD gebruiken dan zit je echt in een niet realistische ‘de alles-is-goed bubbel’.

En waarom benoem ik dit nu zo nadrukkelijk?
Nou, het is best gevaarlijk om in deze bubbel te blijven hangen!
Want, je ontduikt hiermee steeds keer op keer JOUW verantwoording in een situatie, JOUW keuze die je eigenlijk zelf moest maken, JOUW aandeel in een situatie.

Je ontwijkt alle leermomenten en legt het buiten jezelf.
Veilig buiten jezelf, waar het jou niet kan raken.
Het kan een heel veilig gevoel geven als je alles in de handen van de ander legt. En of je dat dan het universum, god, de bron of iets anders noemt; dat maakt niet uit. De kern van deze boodschap blijft hetzelfde.

Tuurlijk gebeuren er dingen, onverwachtse dingen en kan het dan de bedoeling zijn dat jij even moet vertrouwen op het universum dat het niet voor niets gebeurt.
MAAR, vergeet daarin niet OOK naar jouw aandeel te kijken, naar inzichten, naar je leermoment. 🩷

En tuurlijk gebeuren er ook dingen in je leven waarin het voelt ‘alsof het jou altijd weer overkomt’, MAAR blijf dan met beide benen op de grond staan en ga onderzoeken WAAROM het jou weer overkomt.
Wat gebeurt er? Wat wil het jou zeggen?

Daarnaast is het dan ook zo dat jij dit gedrag op de ander projecteert.
Ga maar even na bij jezelf;
-Heb je er moeite mee als iemand tegen je klaagt? Heb je dan snel de neiging om daarover heen te stappen met woorden als ‘Komt wel goed’, ‘Kom op! Hou vol’, ‘Heb geduld’ etc..
-Heb je er moeite mee als iemand zijn/ haar hart bij je uitstort en jij direct in de ongevraagde-advies-geven-houding stapt?

Zo binnen zo buiten! Als je niet naar je eigen schaduwkant/ pijnen/ angsten luistert, kun je ook niet naar schaduwkant/ angsten/ pijnen van anderen luisteren. Dat is hoe het werkt, voor iedereen.

 

 

Zelfreflectie is echt het sleutelwoord van dit blog,  want daar begint het mee.
Ik vind echt dat iedereen het zou moeten toepassen, dan is de wereld een heeeeeeel stuk mooier en vrediger.
Maar, het is ook niet makkelijk om goed op jezelf te kunnen reflecteren… Dat las je net wel..
Er kunnen zoveel factoren meespelen die jouw zelfreflectie beïnvloeden.

Maar hey, zelfreflectie kun je altijd leren en daar is het nooit te laat voor!
Weet ook dat je dit niet in 1 dag helemaal perfect moet kunnen.
Het allerbelangrijkste is dat je het toepast en je er bewust van bent.
Rome is ook niet in 1 dag gebouwd!
Bewaak goed de balans tussen ‘het wel echt gaan doen, de zelfreflectie’ en ‘niet te streng voor jezelf zijn’. 😊
Dat is ook een lastig dingetje hoor, dat zal ik zeker niet ontkennen.

En daarbij; je blijft situaties tegenkomen in je leven waarin je zal merken dat je weer opnieuw op een ander level uitgedaagd wordt in het stukje zelfreflectie. Dan is het wederom; kijken, doorvoelen, aanpassen en handelen. Door dat te blijven toepassen -en dus eigenlijk te blijven oefenen- word je er vanzelf een master in! Echt waar!

Hoe zit het met jouw schaduwkanten? Durf jij ze aan te kijken?
Of stap jij liever direct in die “Veilig in een spirituele alles-is-goed bubbel”?

Je hier bewust van worden is de eerste stap, dan ben je al een heel eind! 

Liefs,
Marlieke